Nasz skrawek nieba czyli Notre paradis

Koktajl miłości ze zbrodnią to nic odkrywczego, nawet jeśli to miłość między dwoma facetami. Gdyby facetów było trzech, to już byłoby lekko oryginalne. Zapomnijcie o wywlekaniu psychicznych flaków, że niby to taka i taka okoliczność uczyniła z kogoś mordercę. Już w pierwszej scenie zobaczymy eskorta Vassilego mordującego klienta, który go wynajął. Może by ocalał, gdyby nie te niedelikatne uwagi o nieco zaniżonym wieku, który Vassili podawał w swoim opisie, poza tym - mocno nieaktualnej fotce. Ogólnie nie jest źle, buzię ma wyjściową, tylko brzuszek bardziej trzydziesto- niż dwudziestolatka. Zabójstwo wygląda na działanie psychopaty, bo w żadnym momencie nie zasugerowano, że chodzi o chęć zysku. Niedługo potem widzimy Vassilego w Lasku Bulońskim, gdzie potyka się o nieznajomego leżącego na glebie. Tknięty ludzkim odruchem, przygarnął go do siebie, opatrzył, ochrzcił imieniem Angelo (bo młodzieniec uparł się, że nie ma imienia), potem pokochał i wciągnął do biznesu usług seksualnych. Główne zdziwienie polega na tym, że Vassili jest zdolny do zbrodni, a jednocześnie do miłości i - jak okaże się w dalszym ciągu - również do przyjaźni i czułej opieki nad dzieckiem, które jest nim zachwycone - ale do czasu. Gdybym spotkał go na swej drodze, pomyślałbym: cóż za sympatyczny facet! Pamiętamy o Polaku, który brutalnie zgwałcił kobietę w Wielkiej Brytanii, którego znajomi mówili, że to niemożliwe, by taki miły człowiek zrobił coś tak odrażającego. Można mieć tylko nadzieję, że bardzo niewielu z tych sympatycznych ma takie mroczne trupy w szafie. Film jest dobrą francuską robotą, więc jest dość śmiały w pokazywaniu nagości. W scenach seksu dosłowności nie ma, ale full frontal zdarzył się parę razy.