Atlas chmur czyli Cloud Atlas

Film, którego koncepcja jest niebezpiecznie bliska Drzewu życia, którego nie cierpię. Głosy z offu wypowiadają głębokie mądrości jako komentarz do sześciu opowieści z różnych czasów. Ale tym razem jest to strawne, bo historyjki, choć w sumie sztampowe, wciągają, są trochę zabawne, trochę poruszające, trochę sensacyjne. Narracja jest strasznie poszarpana, kamera skacze co chwilę od wątku do wątku i gdybym ten efekt chciał oddać na piśmie, to bez cukru, do nogi, ile płacę i dobranoc. A co to za wątki? Bez wchodzenia w detale: o zięciu plantatora z południa SZA w wieku XIX, który przyjaźni się z niewolnikiem, wtedy to rzecz niesłychana, o młodym homoseksualnym kompozytorze, który skomponował Atlas chmur w latach trzydziestych, o dzielnej dziennikarce śledczej, która odkrywa machlojki wokół elektrowni jądrowej w latach siedemdziesiątych, o wydawcy więzionym przez brata w domu starców w początku XXI wieku, o mądrej i dzielnej Sonmi, wytworze zaawansowanej lecz zdehumanizowanej technologii XXII wieku, i w końcu o Zachrym, szlachetnym dzikusie w nieco Wellsowskiej wizji świata dalekiej przyszłości, który mówi angielskim w wersji pidżyn i wraz ze swymi pobratymcami oddaje cześć bogini Sonmi. I chociaż cała wmawiana nam głębia tego filmu w moim odczuciu sprowadza się do paru szlachetnych banałów, to film oglądało się dobrze, zwłaszcza że jest to kolejna wygrana rozsądku nad 3D. O, dzięki Ci za to, łaskawa Sonmi!