Poncho - mi amor (serial Dom kwiatów)

Serial jest anonsowany jako komediowy, a ja chyba się nie roześmiałem na nim ani razu. To niby fatalnie, ale przecież jako rozrywka okazał się znakomity. Gdyby streścić fabułę, to prawidłową diagnozą byłaby telenowela. Nie jest to telenowela choćby z powodu formatu, którym jest serial złożony z sezonów, ale i narracji, dużo bardziej dynamicznej niż w telewizyjnych tasiemcach. Po obejrzeniu całości wzrosła moja sympatia do Meksyku, a wiemy, że to kraj o zszarganej reputacji. Powodem sympatii jest obyczajowa otwartość, na którą w Polsce liczyć nie można. Jeśli w Polsce pojawiają się wątki homo w filmach, to nieodłącznie z cierpieniem, bo przecież katechizm KK mówi o obiektywnym nieuporządkowaniu. Kaczyńscy i Glińscy, kręćcie sobie te historyczno-religijne zakalce, ale światowego sukcesu wam nie wróżę. Dudzie i Bosakowi polecamy raczej nowenny zamiast tego serialu. Perypetii rodziny de la Mora opisywać tu nie będę, wspomnę tylko o przewidywalnym efekcie: z sezonu na sezon inwencja słabnie, w trzecim sezonie popełniają retrospekcje, co na ogół jest słabym pomysłem. Tym razem retrospekcje nawet się bronią, bo pokazują fascynujące dla mnie zjawisko zwycięstwa konserwy nad swobodą obyczajową, które dokonało się w latach osiemdziesiątych. W obsadzie jest wielu dorodnych mężczyzn, w tym tytułowy Poncho, w którym się zakochałem. Raczej nie miałbym u niego szans, bo choć przejawia nietypowe skłonności seksualne, to na pewno nie byłbym na jego liście. Wśród bohaterów jest niedobra hiszpańska kobieta o imieniu Purificación, na której skupiła się telenowelowa tandetność scenarzystów. Pozostałe postaci są jakby mniej karykaturalne. Niestety imię Purificación nie zrobi w Polsce takiej kariery jak Daenerys.