Mad Max: Na drodze gniewu czyli Mad Max: Fury Road

Jak wiemy, Czerwony Kapturek po powrocie od babci zastał wysłany z bimbrem i garścią paciorków do dzikich ludów Mbundu. Po drodze był wielokrotnie pożarty przez lwy i hipopotamy, a kiedy dotarł do celu pytał wszystkich o te duże oczy, które robili na jego widok. I to jest prawidłowy sequel. Nie inaczej uczynili twórcy nowego Szalonego Maksia. Jest widowisko, Maxa złapali ludzie Wiecznego Joe, a kiedy cesarzowa Furiosa zdradziła Joe, wyruszył za nią wściekły pościg złożony z kawalkady fantastycznych gruchotów. Max został przypięty na przód jednego z nich, za to inny wyposażony był w scenę z rockowym gitarzystą, który w ten sposób zagrzewał do walki trepów Joe. Ekstra, super, zajedwabiście. Jest tylko mały problem, bo te walki i pościgi to jakieś dziewięćdziesiąt procent filmu, a reszta niespecjalnie ciekawa. Mamy więc jeszcze więcej wybuchów, jeszcze więcej potworów. Może coś źle pamiętam, ale w starych Mad Maxach było chyba jednak więcej treści. Poza tym, czy stary Mad Max był takim wiecznie nadętym ponurakiem? I jeszcze zauważę, że w tym świecie, gdzie woda była takim skarbem, marnotrawiono ją dość swobodnie. To zarzut podobny do tego, jaki stawiano niegdyś seryjnemu mordercy, kiedy zwracano uwagę na to, że ma brudne paznokcie.