Księgowy czyli The Accountant

Z momentami nużących retrospekcji dowiadujemy się szybko, że tytułowy księgowy w dzieciństwie cierpiał na nieprzyjemną odmianę autyzmu, więc wcale nas nie dziwi, że wyrósł na dość specyficznego faceta. Gminna wieść głosi, że autystyczne dzieci są na swój sposób genialne, a szczególnie dobrze radzą sobie z rachunkami. Ale to nie wszystkie zdolności, którymi włada nasz Christian, ale tematu nie rozwinę, bo jestem związany klauzulą tajemniczości. Lamar, szef sporej firmy, zleca Christianowi zadanie, by wyszukał źródło wycieku pieniędzy z firmowych kont, które zostało sprytnie zakamuflowane w księgach rachunkowych. I jak to zwykle przy robocie papierkowej - nie tylko dojdzie do gorszących dzieci aktów przemocy, ale i trup zaściele się gęsto. Ostateczne wyjaśnienie afery następuje po twiście, którego stopień niepospolitości nie przewyższa słoików twist-off, a po drodze musimy połknąć dwa zakalce, kiedy jeden z bohaterów rozwlekle tłumaczy, co wiąże go z księgowym, a pod koniec - kiedy w offie leci pieśń smętna, na tle której rozstajemy się z bohaterami. To powiedziawszy jednak stwierdzam, że film był wart obejrzenia choćby z tego powodu, że przez przynajmniej połowę nie było jasne, do czego zmierza fabuła. Drugi powód jest taki, że, proszę państwa, Ben Affleck tym razem wcale nas nie przeraża. A czym zwykle przeraża nas Ben Affleck? Mimiką mięśni twarzowych. W tym filmie na szczęście tego nie mamy, a kto za tym tęskni, to proszę bardzo.

PS. Jak zauważył Kwiatek, Księgowy jest sequelem Bilansu kwartalnego, jeśli czegoś nie pomieszałem. Chodzą słuchy, że w zamian za to Zanussi nakręci kolejną część Dnia Niepodległości.