Czy mogę pana duchowo zaadoptować?

Ja chyba czeski jestem, że pytam. Po pierwsze, nie mam warunków, bo mi Jezus serca nie spenetrował. Po drugie, trzeba być młotkiem, żeby pytać o zgodę. Adoptuje się i już. O duchowej adopcji wiem z Polityki nr 19 z tekstu pod tytułem Kaplica demokracji poświęconego sejmowej wygódce duchowej, dokąd posłowie udają się za potrzebą duchową. W tekście czytamy między innymi:

Mimo że w ciągu 20 lat funkcjonowania kaplica zmieniła wystrój, przeszła gruntowny remont i została zaopatrzona w atrakcyjne relikwie, wielu posłów i senatorów wciąż nie znajduje w niej miejsca dla siebie. Duchowa jakość tych posłów i senatorów wzbudza uzasadniony niepokój, dlatego cieszy informacja, że wierni z warszawskich parafii położonych najbliżej Sejmu, w ramach tzw. duchowych adopcji, rozpoczną we wrześniu cykl modlitw za ich zbawienie. W „Rzeczpospolitej” czytamy, że każdy wierny po wylosowaniu nazwiska konkretnego parlamentarzysty ma codziennie do końca kadencji odmawiać w jego intencji dziesiątek różańca oraz „Pod Twoją obronę”. „Otoczenie parlamentarzystów duchową adopcją nie jest nowym pomysłem” – pisze gazeta, przypominając zeszłoroczną inicjatywę Akcji Katolickiej, której członkowie otoczyli Sejm, aby odmówić przed nim modlitwę różańcową.

To piękna i ważna inicjatywa. Jakże potrzebna w kraju, gdzie kreatura w postaci Nergala właśnie została uniewinniona w sprawie o podarcie Biblii na scenie.