Kolejny film inspirowany operą. Pomysł ryzykowny, bo nisza wielbicieli opery nie jest specjalnie szeroka. Ale jeśli ograniczyć się do przebojowych arii, to ich miłośników będzie zapewne wiele więcej, a taki raczej jest target filmu. Raper Antoine rozwozi suszi, więc zdarzylo mu się dostarczyć zamówienie do gmachu opery. Właśnie trwały przesłuchania, a że potraktowano go obcesowo, pożegnał towarzystwo rzucając obelgi, przy czym dla żartu zaśpiewał głosem operowym, aby pokazać, że to wcale nie taka wielka sztuka. Głos zabrzmiał świetnie, więc śpiewaczka i nauczycielka, madame Loyseau, postanowiła zaproponować Antoine'owi lekcje śpiewu, a w tym celu zaczęła zamawiać suszi, na które wcale nie miała ochoty. Jak było do przewidzenia, najpierw nie ma mowy, potem niechętna zgoda, po niej wzloty i upadki. Antoine ma swoje inne życie, próbuje sił w rapie, i choć idzie nieźle, to konkurencja jest chyba lepsza. Jest też brat biorący udział w nielegalnych walkach (w zasadzie czemu to jest nielegalne? - przynajmniej we Francji). Rodzina i potencjalna dziewczyna spodziewają się, że Antoine skończy kurs księgowości i znajdzie dobrą pracę. W tym gronie pomysł, by uczyć się śpiewu operowego, zakrawa na kpinę. Może to będzie spojler, ale o tym napiszę: walczący brat zareaguje na wieść o nauce śpiewu Antoine'a co najmniej tak, jakby ów okazał się gwiazdą gejowego porno występującą jako pasyw w barebackowych gangbangach. Kolejny raz okazuje się, że jak ma być dramat, to będzie, nieważne, że głupi i przesadzony. Te fabularne mielizny wynagrodzi nam na koniec Antoine wykonujący Nessun dorma, naprawdę znakomicie. Postać główna to mocny atut filmu, bohater sympatyczny, choć zadziorny, mój ulubiony typ.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz