niż Afrykańczykowi amputować nogę bez znieczulenia.
Francuz spożywający trzy posiłki dziennie cierpi głód większy
niż Sudańczyk, który ma jednego szczura na tydzień.
Przeziębiony Niemiec choruje ciężej
niż trędowaty Hindus.
Amerykanka z powodu łupieżu cierpi bardziej
niż Irakijka gdy jej nie stać na mleko dla dzieci.
Unieważnić kartę kredytową Belga – perwersja większa
niż zabrać chleb Tajlandczykowi.
Rzucić w Szwajcarii papierek na ziemię – gorzej
niż spalić cały las w Brazylii.
Czador jednej muzułmanki drażni bardziej
niż dramat tysiąca bezrobotnych w Hiszpanii.
Brak papieru toaletowego w jednym szwedzkim domu - sprośność większa
niż brak wody pitnej w tuzinie wsi sudańskich.
Trudniej zrozumieć niedobór benzyny w Holandii
niż brak insuliny w Hondurasie.
Portugalczyk bez telefonu komórkowego wywołuje zgrozę większą
niż Mozambijczyk bez podręczników.
Wyschnięty ogród w kibucu zasmuca bardziej
niż zburzony dom w Palestynie.
Mała Angielka, która nie ma Barbie, budzi większe przerażenie
niż zamordowani rodzice małego Ugandyjczyka
To nie jest wiersz. To tylko spis pozycji –
debet na koncie Zachodu.
Ten nie-wiersz usłyszałem u redaktora Łasiczki w rozmowie z Ladislauem Dowborem. Parę zastrzeżeń. Nie uważam, że to tekst wybitny, bo nieco zbyt publicystyczny, więc zapewne do kanonu literackiego nie wejdzie. Zakończenie jest oczywiście prowokacyjne i jeśli interpretować je w kategoriach „winy” Zachodu, to ja się odcinam. Darujcie mi, pustynie, że z łyżką wody nie biegnę - pisała Szymborska w dużo lepszym, ale z konieczności mniej konkretnym wierszu. I tylko w takim sensie jestem w stanie odczuwać winę. Boję się, że inne rozumienie zakończenia, czyli wołanie o większą empatię - czego nikt rozsądny zapewne nie zakwestionuje - ma posmak niegdysiejszego apelu Ochojskiej o kształtowanie w Polsce wrażliwości na problem braku wody w świecie. Poprzez jej oszczędzanie. Mieszkańcy spalonej słońcem Etiopii na pewno to docenili.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz