Można by rzec, że ta pozycja jest hiszpańską odpowiedzią na Bollywood. Ale byłoby to niesprawiedliwe wobec Bollywoodu, bo jakkolwiek tamtejsze produkcje zdają nam się infantylne i schematyczne, to jednak robione są z epickim rozmachem. Upiór jest taniutki i biedniutki, tak produkcyjnie, jak i duchowo. Twórcy z pewnością posiądą Królestwo Niebieskie. Chłopiec Javi zatrudnia się w saunie, syn właścicielki ślini się na jego widok, jego matka śpiewa o ciężkiej sytuacji finansowej, zamaskowana postać odgryza członki gościom sauny, a trzy personifikacje Namiętności, Miłości i Goryczy komentują zdarzenia na wzór chóru greckiego. Nie wiem, jak należy się przygotować do odbioru tego dzieła. Może zacznijcie od tego, żeby oczyścić umysł z wszelkich oczekiwań, zasiądźcie przed ekranem jak ta tabula rasa i chłońcie ten kicz, ten kamp, te bogactwa nonsensów. Ten film spowodował, że przypomniałem sobie o Dyke Hard, które wprawdzie nie było musicalem, ale jest to dzieło z tej samej szuflady co Upiór. Etykietka na szufladzie głosi: na własną odpowiedzialność.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz