Prawo regresji do średniej zapewnia nas, że po dokonaniu szczególnie dobrym lub złym przychodzi czas na przeciętne. Poprzedni Bond niezwykle mi się spodobał, więc tym razem jest lekkie rozczarowanie, z naciskiem na lekkie. Ciekawe, że z kultury brytyjskiej akurat Bond zrobił taką karierę, nie Rewolwer i melonik czy Kosmos 1999 (według niego Ziemia już od parunastu lat nie ma Księżyca, trzeba by to uczcić). Trochę nie udało się z głównym przeciwnikiem Bonda, który miał być złowrogą siłą kreującą wielu poprzednich antagonistów 007. Powinien być więc szczególnie zatrważający, a wyszedł nieco groteskowy - włączając w to główny motyw jego działań, czyli uraz do przybranego brata, którego faworyzował tatuś. Jak to zwykle bywa, chodzi o władzę nad światem, którą zapewni aktywacja sieci inwigilującej praktycznie wszystkich i wszędzie. To marna nowinka, niemal dwadzieścia lat temu już o tym kręcili filmy. Poza tym brytyjski wywiad ma być przeorganizowany, zniknie MI6, diabli wezmą M. Do tego dojść nie może, choć Bond działa praktycznie nielegalnie, ale jak to zwykle bywa - po serii niebywałych ucieczek i pościgów wróg zostaje pognębiony. Świetny jest wstęp do filmu ze świętem zmarłych w stolicy Meksyku z helikopterem konwulsyjnie latającym nad tłumami. Bardzo podoba mi się odświeżona koncepcja Q, młodego geniusza z jego sarkastycznymi wymianami zdań z Bondem. Świat ocalał, ale cieszyć się nie ma z czego, skoro w finałowej scenie Bond odjeżdża w siną dal ze swoją dziewczyną. Czyżby Craig na serio mówił, że nigdy więcej? Jeśli nie on, nic nie szkodzi. Bond est mort, vive le Bond!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz