Dzieciątka dzisiaj byłyby bardzo zdziwione, że aby obejrzeć film musiałyby wyjść z domu do wypożyczalni i jeszcze słono za to płacić. Dzisiaj mogą sobie włączyć kanał Sala kinowa i oglądać bez wychodzenia z łóżka. W czasach wypożyczalni płyt DVD - no dobra, nie będę udawał, że jestem młodszy niż naprawdę - więc w czasach kaset VHS przekonałem się na własnej skórze, że losowo wybrany film z wypożyczalni jest na ogół trudnym do oglądania gównem, chociaż okładka zawsze zapewniała mnie, że mam do czynienia z arcydziełem lub przynajmniej czymś wybitnym. Wypożyczalnie zniknęły, ale pytanie, jak wybrać film, jest aktualne. Jest na pewno łatwiej, bo można sprawdzić, jak tam ludzie film oceniają, ale nie zawsze można temu wierzyć. Zbrodnię ferpekcyjną wybrałem raczej na zasadzie przypadku, choć przeczytałem zawczasu opis. Rafael stara się o posadę kierownika piętra odzieżowego w domu handlowym, przegrywa z Donem Antonio, którego przypadkiem zabija podczas bójki, a wszystko widziała Lourdes - jedyna pracownica piętra, z którą Rafael nigdy nie poszedł do łóżka. Zgadnijcie czemu? W ten sposób Lourdes zyskała haka na Rafaela, który nie tylko zaczął z nią chodzić do łóżka, bo także do wesołego miasteczka i na rodzinne obiadki. Lourdes chciałaby, aby chodził z nią po ślubnym kobiercu, co zasadniczo odbiega od planów życiowych Rafaela, który pragnął umrzeć jako kawaler. Taki problem ma Rafael, a ja mam inny, bo nie mogę się zgodzić z recenzją na Filmwebie. Monty Python zmiksowany z Almodovarem? Ejże. Dobrze zrobione, ale dialogi nie powalają, jako i humor sytuacyjny. Dla mnie pamiętnym przykładem humoru sytuacyjnego z czasów kaset VHS było moje pytanie o dostępne filmy Herzoga. Do dzisiaj pamiętam wybałuszone gałki panny za kontuarem. Byłem bodaj jedyną osobą, która zadała tego rodzaju pytanie, bo kto normalny pyta o reżysera w tej świątyni filmu? W której filmy były przypisane do działów: sensacja, komedia, obyczaj.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz