Już poeta Świetlicki przestrzegał nas przed sierżantami (no dobra, wiem, że kapralami, ale ja tu stosuję twórczą interpretację rozszerzającą). Nie bronię sierżantowi Żebrykowi wyszukiwać w sieci wypowiedzi obrażające w jego mniemaniu polskich żołnierzy, którzy giną na misjach wojskowych w Afganistanie lub Iraku. Zgadzam się również z tym, że anonimowe wypowiedzi w sieci, które łamią prawo, mogą być ścigane. Ale czy łamią? Sąd orzekł, że tak, więc minister Siemoniak cieszy się i gratuluje Żebrykowi. Przeczytałem o tym tutaj i tutaj. Wiem, że nie należy mediom ufać zbytnio, ale te relacje są niepokojące. Bo zaczynam myśleć, że nie wolno wyrażać pewnych poglądów i stosuje się prawo jak pałkę gumową, którą się nagina wedle potrzeb. Nie można myśleć o Afganistanie jako kraju okupowanym? Należy traktować prymitywne wypowiedzi typu "niech giną [żołnierze na misji]" jako nawoływanie do przestępstwa lub jego pochwalanie? Że niby jakiś talib to przeczyta i bombę podłoży? Nie można mówić, że "sami chcieli", bo wyjechali na rozkaz? I nie mogli w żadnym momencie powiedzieć: "nie, tego rozkazu..."? Na dobrą sprawę Polacy w wieku XIX byli właśnie takimi talibami Europy. Ale zabijali w dobrej sprawie. Coraz głupszym matołkiem się czuję.
O co w tej wojnie chodzi - wyjasnia to poniższy wiersz.
Tuwim Julian
"Do prostego Człowieka"
Gdy znów do murów klajstrem świeżym Przylepiać zaczną obwieszczenia, Gdy “do ludności”, “do żołnierzy” Na alarm czarny druk uderzy I byle drab, i byle szczeniak W odwieczne kłamstwo ich uwierzy, Że trzeba iść i z armat walić, Mordować, grabić, truć i palić; Gdy zaczną na tysięczną modłę Ojczyznę szarpać deklinacją I łudzić kolorowym godłem, I judzić “historyczną racją”, O piędzi, chwale i rubieży, O ojcach, dziadach i sztandarach, O bohaterach i ofiarach; Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin Pobłogosławić twój karabin, Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba, Że za ojczyznę - bić się trzeba; Kiedy rozścierwi się, rozchami Wrzask liter pierwszych stron dzienników, A stado dzikich bab - kwiatami Obrzucać zacznie “żołnierzyków”. - - O, przyjacielu nieuczony, Mój bliźni z tej czy innej ziemi! Wiedz, że na trwogę biją w dzwony Króle z panami brzuchatemi; Wiedz, że to bujda, granda zwykła, Gdy ci wołają: “Broń na ramię!”, Że im gdzieś nafta z ziemi sikła I obrodziła dolarami; Że coś im w bankach nie sztymuje, Że gdzieś zwęszyli kasy pełne Lub upatrzyły tłuste szuje Cło jakieś grubsze na bawełnę. Rżnij karabinem w bruk ulicy! Twoja jest krew, a ich jest nafta! I od stolicy do stolicy Zawołaj broniąc swej krwawicy: “Bujać - to my, panowie szlachta!”
O co w tej wojnie chodzi - wyjasnia to poniższy wiersz.
OdpowiedzUsuńTuwim Julian
"Do prostego Człowieka"
Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy “do ludności”, “do żołnierzy”
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę
Ojczyznę szarpać deklinacją
I łudzić kolorowym godłem,
I judzić “historyczną racją”,
O piędzi, chwale i rubieży,
O ojcach, dziadach i sztandarach,
O bohaterach i ofiarach;
Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
Pobłogosławić twój karabin,
Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
Że za ojczyznę - bić się trzeba;
Kiedy rozścierwi się, rozchami
Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
A stado dzikich bab - kwiatami
Obrzucać zacznie “żołnierzyków”. -
- O, przyjacielu nieuczony,
Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
Króle z panami brzuchatemi;
Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
Gdy ci wołają: “Broń na ramię!”,
Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
I obrodziła dolarami;
Że coś im w bankach nie sztymuje,
Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
Lub upatrzyły tłuste szuje
Cło jakieś grubsze na bawełnę.
Rżnij karabinem w bruk ulicy!
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
I od stolicy do stolicy
Zawołaj broniąc swej krwawicy:
“Bujać - to my, panowie szlachta!”